Jak było naprawdę

Dziś proponuję zająć się tematyką funkcjonowania społecznego. Scenariusz dla każdej grupy wiekowej 😊 W zajęciach poruszymy temat kłamstwa.  

1. Zabawa paluszkowa. 

Na początku usiądź z dzieckiem na dywanie lub tapczanie. Przeczytaj wierszyk i zilustruj go ruchami dłoni.  

Policz, ile palców masz… 

Dziesięć palców mami tak sobie gram, 

Na pianinie lub puzonie, powiem wam. 

Często na bębenku lubię grać, 

Jeśli zechcesz, mogę Ci to zaprezentować.  

2. Przeczytaj opowiadanie “Nikt nie wie” Miry Jaworczakowej.  

Michałek wychodził ostatni. Już wszystkie dzieci zdążyły wybiec na korytarz. Ale Michałkowi spadła ze stolika kredka i potoczyła się gdzieś, nie wiadomo, gdzie. Nie było kredki pod żadnym krzesłem, potoczyła się daleko, aż pod okno.  

• Aha, tu jesteś! – ucieszył się Michałek. Chwycił kredkę, machnął ręką wesoło i… brzęk! Łokciem w szybę. 

Boże drogi, co się stało! Jeszcze przed chwileczką szyba była równa, gładka, lśniąca, a teraz? Teraz, jakby ktoś krechę na niej wyrysował. 

Michałek pędem wybiegł na korytarz. Z ogródka koledzy go wołali: 

• Michałek, chodź bawić się z nami! – a Michałek myślał: “Nikt nie widział co zrobiłem. A jeżeli się nie przyznam…” 
• No chodźże, Michałek, prędzej! 

Jakże się jednak bawić, gdy wciąż w głowie jest ta szyba? Straszno o niej myśleć, a nie można zapomnieć.  

Po zabawie dzieci wróciły z ogródka. Wkrótce będzie obiad.  

• Ojej, jej! Co się stało? Ale się będzie pani gniewała! 
• Kto to zrobił? 
• Już dostanie ten ktoś, jeszcze jak dostanie! 

“Nie przyznam się za nic. Nie przyznam się nie, nie, nie!” – pomyślał Michałek i nie wiadomo, dlaczego przestraszył się jeszcze bardziej. Bo rozbita szyba – to jedna zła sprawa, a jeszcze: nieprzyznanie się – to już dwie… 

Nagle pani spojrzała na szybę. Zrobiło się cicho. Pani spytała: 

• Kto to zrobił?  

Dzieci patrzyły jedno na drugie, tak im jakoś było dziwnie… 

Michałek prędko pomyślał: “Nikt, zupełnie nikt nie wie”. 

Pani jeszcze raz spytała: 

• Kto to zrobił? 

Michałek poczuł, że serce załomotało mu mocno, jakby chciało wyskoczyć.  

“Dlaczego? – zdziwił się. – Przecież naprawdę nikt nie widział, tylko…” 

I nagle bardzo jasno, bardzo wyraźnie pomyślał: “Nieprawda, że nikt: ja widziałem, ja wiem”. 

Dzieci wciąż patrzyły na siebie, ale już teraz jakoś wstydliwie: że nikt się nie przyznał. Po dłuższej chwili pani spytała po raz trzeci: 

• Więc kto to zrobił?  
• To ja! – powiedział Michałek.  

Porozmawiaj z dzieckiem: 

• Dlaczego Michałek został sam w sali? 

• Co się stało, gdy Michałek znalazł kredkę? 
• Dlaczego nie miał on ochoty na zabawę? 
• Jak zachował się Michałek, gdy pani spytała, kto zbił szybę? 
• Jak postąpił chłopiec? 
• Co można powiedzieć o jego zachowaniu? 

• Czy zdarzyło się, że ktoś okłamał Ciebie? Jak wtedy się czułeś? 
• Co to jest kłamstwo? Co to znaczy, że ktoś kłamie? 

3. Puść dziecku piosenkę “Ropucha Kłamczucha”.  

Link do piosenki: 

4. Wierszyk “Kłamczucha” Jana Brzechwy. 

Możesz zapytać dziecko: Czy to prawda, co mówi Kłamczucha?  

Możesz też powiedzieć dziecku, że czasami można żartować, opowiadając takie rzeczy jak Kłamczucha, ale kłamać nie należy. 

5. Prawda czy Fałsz? 

Zadawaj dziecku pytania, niech określi czy to prawda czy fałsz. 

Czy koty chodzą w butach? 

Czy żółwie fruwają? 

Czy pociąg jeździ po szynach? 

Czy jabłka są czerwone? 

Czy ptaki fruwają? 

Itp. 

6. Wykonanie ilustracji związanej z kłamstwem.  

Na Wasze prace jak zwykle czekam – j.lubiejewska@niezapominajka.naszsrem.pl 😊 

Powodzenia – Jagoda Lubiejewska